Page 47 - Allemaal beestjes al meer dan 50 jaar

Ron Schutte uit Aalst is blij verrast als hij de single in handen krijgt. Hij stopt ’m meteen in

zijn laptop. „Dit is lachen joh.“ En even later: „Zijn stem lijkt soms wel wat op die van Peter
Koelewijn. Ik kende het liedje nog niet. Iedereen die mij belt, vraagt of ik het goed vind wat
Vlemmix doet. Ze weten allemaal dat ik van die ’beestjes’ ben hè. Nou, ik vind het prachtig.

Zo mooi dat-ie dit doet. En hij heeft toch weer bereikt wat-ie wilde bereiken. Hij staat weer
op de kaart. Weet je dat ik hem nog ken. Zo’n twintig jaar geleden heeft hij eens een plaatje
bij mij opgenomen in mijn geluidsstudio die ik toen had aan de Eindhovenseweg. Toen had

niemand nog van Johan Vlemmix gehoord.“

Ron Schutte zit ontspannen
op de praatstoel. Tjsa, zijn
carrière als artiest. Eén hit

had-ie: Beestjes. Een
nummer geschreven door

Peter Koelewijn. Het
leverde de geboren
Amsterdammer een soort
cultstatus op. Als Ronnie &

the Ronnies trok hij eind
jaren zestig twee jaar langs
de podia in Nederland en België. Een prachtige tijd, kijkt hij terug. Jong en wild. „Veel

drinken, veel roken. Kortom sex, drugs and rock-’n-roll. Maar dan zonder de drugs. Daar ben
ik gelukkig van afgebleven.“

Twee singletjes had Schutte al gemaakt, toen Koelewijn met ’Beestjes’ op de proppen

kwam. „Niemand wilde het hebben. Er is wat mee afgeleurd. En toen kwamen we bij
Negram-Delta Records terecht, het kleinste label van Nederland. Die zagen het meteen
zitten.“ Maar met een paar liedjes heb je nog geen programma. „Ik had geen repertoire hè.
Alleen beestjes.“ En dus ging Schutte met Koelewijn mee.

„Voor de pauze zongen dan Peter en zijn Rockets. In de pauze verkleedde de band zich snel.
En dat werden dan na de pauze mijn Ronnies. Dan zat ik al drie kwartier achter het podium
in de coulissen te wachten en te drinken. Ik was bij elk optreden zo zat als een aap. Dat was

natuurlijk ook het image van dat liedje, dat iemand zo dronken is dat-ie beestjes ziet. Maar
dat hou je niet lang vol. Na twee jaar ben ik er mee gestopt. Ik was gewoon niet bestand
tegen dat leven. Ik weet nog mijn laatste optreden, dat was in België. Verdiende ik op één

avond 750 gulden. Dat was echt de hoofdprijs. Maar nog dezelfde avond was het op.“

De levensstijl was overigens niet het enige wat hem deed besluiten te stoppen. „Als je dit
vak doet, moet je wel iets kunnen hè. En ik kan niet zingen. Elk optreden was een opgave.

Maar ik moest wel door, want er waren contracten afgesloten.“