Page 6 - Albert Niemeyer een leven in de kunst
P. 6
the·art·of·living 82
William Shakespeare 1564 -1616, Interwoven friendship - 2009
Afmeting: 112 x 151 cm
Opdracht: ‘Family Portrait’ - 2005
Afmeting: 205 x 190 cm
Zorginstellingen
Wederom gesteund door Ingrid en door zijn streven naar
kunstzinnige oprechtheid, trekt hij zich weer terug in zijn
atelier. Daar werkt hij rustig verder. Op zoek naar nieuwe
vrijheid begint hij zijn kijk op de wereld te vatten in beelden
en objecten. Er verschijnt een expositie met thematisch werk
onder de noemer ’Levenslied’. In de jaren negentig komen
verleden en heden meer naar de oppervlakte in thema’s als
‘Vergulde Tranen’ (1993) en ‘Het vlot van Medusa’ (1999).
Via contacten in de zorgsector, die werk van hem aankoch
ten, gaat hij eens een kijkje nemen op een gesloten afdeling
met dementerende mensen. “Kunstenaar zijn is een erg
egocentrische aangelegenheid”, vertelt hij. “Van tijd tot tijd
voel ik behoefte me onder de mensen te begeven en op
onderzoek uit te gaan. Ik kreeg in verband met een opdracht
de gelegenheid me tussen deze mensen te begeven, ze te
observeren, met ze te werken en het resultaat te verwerken in
een grote wandschildering.” Over het project werd door de
stichting Alzheimer Nederland een boek en een i lm uit
gegeven. Dit betekende wederom een startschot voor een
periode waarin Niemeyer door heel Nederland en België in
zorginstellingen toegepaste kunst ontwikkelt in de vorm van
muur en plafondschilderingen, beelden en sculpturen. Het
creatief werken met geestelijk beperkten en de opzienbarende
positieve effecten die dat heeft op hen, krijgt zelfs een pro
fessionele inslag. Hij gaat er colleges in geven als gastdocent
op verschillende Brabantse Hogescholen. Maar wanneer
hij door deze bezigheden nauwelijks meer aan schilderen
toekomt, keert hij als vrijgevochten kunstenaar alras weer
terug naar zijn atelier.
Nieuwe periode
Daar begint hij gesterkt door zijn ervaringen in de zorg
zich verder te verdiepen in het ‘mens zijn’, dat zijn weerslag
vindt in een nieuwe artistieke periode. “Ik kreeg steeds meer
de behoefte om de schoonheid van het leven te laten zien”,
vertelt hij. “De tijd waarin wij leven vind ik hard en cru. In
mijn werk wil ik genegenheid laten voelen en vooral ook
laten zien.” Niemeyer’s stijl is momenteel herkenbaarder en
meer eigen dan ooit. Indringend. Expressief. Veel lijnen,
vormen en gedaantes bij elkaar. Figuren, mensen, dieren,
soms aangevuld met objecten. Ook het materiaal waar hij
mee werkt is aangepast. “Ik werk met acrylverf op paneel en
maak gebruik van gemengde technieken en verschillende
materialen, het zogenoemde mixed media.” Achter de
kunstwerken van Niemeyer schuilt altijd een verhaal, kleine
anekdotes uit een tegengestelde samenleving. “Als ik werk
denk ik aan theatergezelschappen of eenakters, i guren in
een toebedeelde rol geïnspireerd door oude meesters. Met
name de laatste acht jaar houd ik me intensief bezig met de
rust in de schilderkunst uit de 18e eeuw tot de eerste helft
van de 20e eeuw. Ik vertaal die tijd naar mijn beeldtaal, die
er met respect anarchie instopt. In de gezichten wil ik ver
schillende uitdrukkingen van de personen of dieren die ik
maak, in één keer weergeven. Het is de mimiek die het
gezicht doet leven.” Niemeyer prikkelt de fantasie van de
kijker door andere beelden te tonen, dan wij geacht worden
te zien. “Als ik een schilderij maak, krijg ik er steeds minder
over te zeggen naar gelang het vordert. Het schilderij wordt
de baas, ik ben in dienst van het schilderij. Dat boeit me.
Goede schilderijen maken zichzelf. Het belangrijkste in mijn
werk is dat de emotie tastbaar moet zijn en voelbaar en dat
bedoel ik letterlijk. En het mag niet één emotie zijn, maar
een scala aan emoties.”
